دیوهای بهشت
شماره هفت : ...
آدم اینهمه داستان می نویسد. این همه حرف بعد به حرفهای خودش که می رسد گیج می شود. انگار نه انگار. الان که به خودم فکر می کنم واقعا مطمئن نیستم که زنده بوده ام هیچ وقت یا نه و اینکه آیا کلا من ادامه زیوریای دیچالی هستم یا خیالات یعقوب؟ یا اینکه اینها واقعا وجود داشته اند؟ یا اینکه من آنها را در زیوریای خودم ساخته ام؟ از خودم می پرسم هستی واقعا وجود داشته؟ ادگار وجود داشته؟ ادوارد وجود داشته؟ یا موسومی؟ نمی دانم چرا الان که فکر می کنم احساس می کنم ادگار و ادوارد و موسومی و یعقوب و مومو یا دیچالی همه اشان من بوده ام. درست که فکر می کنم سونیا به قدر نونو آشناست. مطمئنم که یک جایی از زندگیم نونو را دیده ام و وایا را. لااقل روشن و شفاف همه اشان یادم می آید. گفتم این داستانها را بنویسم شاید باعث شود یک کمی به خودم بیایم. از این زیوریای لعنتی در بیایم از این روزهای کاسینو. نوشتن درباره آدمهایی که فکر می کنم فقط من را گیجتر و دیوانه تر می کند. خودم هم این را می دانم. من انگار در کلمه هایم زنده ام می فهمم که دیوم شبیه آدمهای دیگر نیستم این را خوب می فهمم. ولی این به من تعریف کاملی از خودم نمی دهد. من جدا چند ساله ام؟ ادگار چند ساله بود؟ یا می مو؟ گیج شده ام حرفهایم گیج شده اند کلمه هایم دنبال هم می آیند بدون اینکه حرفی داشته باشم کلمه هایم دارد می آید. همه چیز دارد در من اتفاق می افتد. کی به من دستور داده تا این داستانها را بنویسم؟ فکر می کنم واقعا که وجود داشتن یعنی چه؟ حقیقت داشتن یا زنده بودن؟ و اینکه چه کسی می تواند هستی ناقص دیچالی را با ادگار روشن یا ادوارد قهوه هر شب مقایسه کند. یا هستی می مو را با سونیا؟ هستی من یعنی چه؟ من هستم چون می مو را می نویسم و ادگار را می نویسم و دیچالی را؟ یعنی دیچالی هرگز نبوده؟ سونیا نیوده؟ الیزابت نبوده؟ شوخی می کنید باور نمی کنم. پس واقعا اگر همه اینها بوده اند قبلا هم من آیا وجود داشته ام؟ کاسینویای من پس کی تمام می شود من کی می روم بهشت؟
[+] ---------------------------------
[3]
