بگذارند
ملت داغان خود باشیم
با ریشهی درختهای بلند در شانههایمان
و گریههای ریز در چادر
برای زرد
برای آلوی درخشان رفته
بگذارند قلعهی سرخ خودمان باشیم
با قناتهای بیتاب باران
و ستارگانی
که آیندهمان را میدانند
زادنی را که نبوده میدانند
آرامیدنی که نخواهد بود
بگذارند
به بهانهی پاییز
سر به شانگان و بیخانمان
مثل درختهای بلوط
از وحوش
تنها سنجابی قدیمی
سهم ما
از بقای بیرازمان باشد
[+] --------------------------------- 
[0]