"چه چيزهاي ساده اي که آدمي از ياد ميبرد"
کتاب شمس رو ميخوندم، خوب بود، داغ دلمو تازه کرد...
ياد خيلي ها افتادم با هم ولي براي توي آخري که نه ، براي توي اولي مينويسم بامداد خسته گوش ميدي ؟
سيا شدم از زموني که رفتي يعني از کي ؟ ياد خودت هست که از کي برکت از شانومه رفته ؟
بارونتو ميخوام همه اونهمه رو که به زبون ديگه بود از ته دنيا مي اومد و سر زبون مردما مينشست و افسانه ميشد ستاره ميشد برا اينهمه سيايي دنيا ...
کچايي که ببيني تاول تاول تاريکي از آسمون اومده و رو چشاي مردما نشسه، چمبره زده، سرماي تنشو رو تن همه فشار داده، به بارون گفته نيا، به اشکا گفته بريز، به خنده گفته نباش، لباشو گذاشته رو لب صبح، سينه هاشو گرفته دست، مهموني اعيون گرفته که تا خدا خداست هست ؟
کچايي تو ؟
دوري چرا ؟
شعراي جديد منو خوندي ؟
عالي ...
معرکه ....
پر از حضور حماسي ناب کلمه در متن ، فعال از حيث حضور اشيا ، پر طمطراق در برخورد با واقعيت شعر ...
ما کجا داريم ميريم هان ؟ کجا داريم ميريم ؟ کسي حرف کسي رو نميفهمه ، کسي اصن گوش نميده که کسي چيزي ميگه يا نه . هيشکي رو با هيشکي کاري نيست همه پي کار خودشونن تا بعد...
جات خالي ، خوب بود بهار امسال ، بارون جرجر مي اومد چه جور، همينجور آسمون خدا برکت داد و برکت پاشو تو خونه نذاشت راس ميگفتي کمون رگ وارنگي برامون نداشت ولي به هر حال خدا بارون بود .بچه ها کسي اومد هواي تازه رو که امانت گرفته بود داد ، رفتم تو بارون نشسم به غصه برا بارون شعراي قديمو دوباره خوندم فکر کردم يعني به خودم گفتم چه چيزاي ساده اي که آدم يادش رفته که رفت ...
برکتو راس ميگي از اولشم نبود ولي از وختی رفتی باغ آينه خيالمونم شکسته ...
بيا ديگه خودتو لوس نکن ...
آيدا تنهاست ها ....
[+] ---------------------------------
[0]
